“Van Dyck pakt het iets anders aan – dat moet ook om van steengoede literatuur ferm theater te kunnen maken – : hij focust op de mens en de kortsluiting in diens hoofd. Naar zijn personage luisteren – hij spreekt met zachte stem waar ingehouden woede doorheen sluimert – is eerst bewondering hebben voor zijn prachtige taal, dan fronsen bij zijn vreemde plannen, dan
bedenken dat je hem enigszins kan begrijpen en dan – intussen staat de man voor de zaal in zijn onderhemdje – word je ineens diep ontroerd. ”

“Want Tom Van Dyck bouwt in Overal zit mens – een moordfantasie heel subtiel, en respectvol dollend met de bloedmooie literaire zinnen van Petry, aan een portret van de mens die woest is en zich machteloos voelt. Daar staat hij dan, kwetsbaar en machteloos in zijn hemdje en met ogen waar geen fonkel meer in te bespeuren valt… Tom Van Dyck toont die mens, dwingt mededogen af én respect voor hoe hij beklijvende literatuur tot beklijvend toneel weet te maken.”

“Zijn ambachtelijke kunde als speler is heel uitgesproken. Overal zit mens is een veelgelaagd eerbetoon aan wat één man kan.”